„...A nie przepracujesz ani jednego dnia!”

...jeżeli Twoja pasja stała się pracą. Piękny cytat, ale chyba za dużo ludzi w niego wierzy. Widać to w stosunku do narzekających „pasjonatów”.

Pani Swojego Czasu po licznych poprawkach jednej ze swoich książek powiedziała, że nie może już na nią patrzeć. Wówczas w jej społeczności odezwały się głosy, że chyba nie powinna brać się za pisanie, bo się do tego nie nadaje. Fakt, że jej poradniki rozchodzą się na pniu, jakimś cudem nie ucisza podobnych opinii.

Moja koleżanka po 5 miesiącach urlopu macierzyńskiego bardzo nie chciała wracać do pracy. Stwierdziłam, że matki często po roku w domu już mają dość. Ona stwierdziła, że nie każda kobieta nadaje się na matkę. A ja nie widzę związku między dwoma zdaniami powyżej. Bo to, że matka potrzebuje kontaktu z dorosłymi ludźmi i różnorodnych zadań, wcale nie oznacza, że nie nadaje się do opieki nad niemowlęciem. Gdyby tak było, to 90% moich znajomych mam nie powinno mieć dzieci.

Bardzo mnie to dziwi, że w naszym wiecznie narzekającym narodzie wyciąga się pochopne wnioski z jednego wyrazu niezadowolenia. Może wynikać to z tego, że nie rozumiemy istoty przeobrażenia pasji w pracę. Gdy marzymy o dziecku lub o wydaniu książki, to wyobrażamy sobie uśmiech dziecka lub flow przy wymyślaniu historii. Gdy marzenia stają się pracą (wychowywanie potomstwa też nią jest!), doświadczamy także jej minusów. Trudno znaleźć zajęcie, które zawsze będzie szło jak z płatka. A czy ktoś ma dziecko, które nigdy nie marudzi? Nie. Czy można stracić pasję? Tak – choćby przez pracoholizm.