Cierpienie uszlachetnia?

Moja koleżanka skomentowała protesty przeciwko wyrokowi TK stwierdzeniem, że dziecko ma prawo się urodzić, umrzeć i zostać pochowane na cmentarzu, a matka dzięki żałobie może stać się silniejsza. Jeżeli natomiast pierwszą ciążę usunie, a zdrowe dziecko z drugiej ciąży ulegnie wypadkowi, to nie wiadomo, skąd będzie czerpać siły. Co ją nie zabije, to ją wzmocni?

Zdaniem koleżanki życie dziecka zaczyna się w momencie zapłodnienia komórki jajowej. Tymczasem kontrowersje wokół aborcji i eutanazji świadczą o tym, że nie każdy przyjmuje katolicką definicję człowieka, czyli od poczęcia do naturalnej śmierci. Jest bardzo prawdopodobne, że demonstrantki i demonstranci na ulicach niekoniecznie stawiają znak równości między embrionem, który do 24 tygodnia ciąży nie odczuwa bólu, a w pełni świadomym dzieckiem, które co najmniej kilka lat żyje. Aborcja z przyczyn embriopatologicznych może być również wyrazem miłości i chęci uchronienia płodu przed późniejszym cierpieniem. Nie zapominajmy, że wskutek urodzenia się niepełnosprawnego dziecka cierpią nie tylko rodzice.

Śmierć potomstwa tuż po porodzie, żałoba po nim i zdobycie siły psychicznej miałyby ilustrować powiedzenie „co cię nie zabije, to cię wzmocni”. Tymczasem tzw. rezyliencja, czyli umiejętność przystosowania się do niekorzystnych warunków życia, nie jest cechą stałą i przysługującą wszystkim. Nawet wyjątkowo odporne osoby mają granicę wytrzymałości. Co więcej, pozytywna zmiana w psychice po tragedii nie oznacza, że osoba straumatyzowana jest zadowolona z tego, co jej się przytrafiło. Ile zgwałconych kobiet wolałoby cofnąć czas, żeby uniknąć krzywdy, nawet jeśli dobrze sobie z tym radzą? Kto weźmie odpowiedzialność za niedoszłe matki, których stan psychiczny trwale się pogorszył z powodu donoszenia patologicznej ciąży? Nawiązując do początku tekstu: późniejszy wypadek zdrowego dziecka może spowodować spowodować kolejne załamanie psychiczne, które jeszcze trudniej będzie wyleczyć. Stanowisko psychoterapeutów, psychiatrów i psychologów wobec orzeczenia TK opisuje jego konsekwencje dla zdrowia całych rodzin. Dziwnym trafem nie napisano tam, że żałoba kogokolwiek wzmacnia. Pewnie dlatego, że to stwierdzenie byłoby wróżeniem z fusów.

Czy nawet w szczytnym celu można kogoś skazywać na cierpienie? Argument o wzmocnieniu siły przenieśmy na inny grunt i zapytajmy, czy należy bić kobiety, żeby poszły na kurs samoobrony? Jeśli ktoś uważa to porównanie za przesadzone, to niech sobie przypomni, ilu rodziców stosowało przemoc wobec swojej latorośli, żeby wychować ich na „porządnych ludzi”. Wcześniejsze prawo przecież nikomu nie zabraniało urodzić chorego dziecka i pogrzebać je po katolicku.

Koleżanka zarzuciła brak dojrzałości uczestniczkom Strajku Kobiet (bo dały się sprowokować), a unikanie cierpienia (błędnie) nazwała hedonizmem. Moim zdaniem skazywanie innych na cierpienie bez ponoszenia jego konsekwencji niewiele ma wspólnego z dojrzałością, za to sporo z sadyzmem. Synonimem zadawania bólu są przecież tortury. Gdyby oszczędzanie komuś cierpień oznaczałoby hedonizm, to uśpienie starego i chorego psa sprawiłoby nam przyjemność. Nie traktujmy płodów gorzej niż zwierzęta.