O zmarłych dobrze albo wcale

Po śmierci Andrzeja Leppera z jednej strony pojawiły się pozytywne opinie na jego temat, a z drugiej zarzuty hipokryzji. Ponieważ śmierć nie uświęca jego warcholstwa w polityce za życia. Jednak na mocy powiedzenia z tytułu nie powinno się źle o nim mówić, ponieważ były wicepremier nie może już się bronić. Najwyraźniej obserwujemy tu starcie różnych wartości, choć nie tak wyraźne, jak rok temu.

Zmiana wizerunku Lecha Kaczyńskiego po katastrofie smoleńskiej przypominała operację plastyczną świadka koronnego - prezydent stał się nie do poznania dla przeciętnego człowieka. Wirtualne świeczki zamiast skeczów kabaretowych, wspominanie dobrych cech zamiast wypominania gaf, mąż stanu zamiast homofoba. 

Wtedy dopiero zarzucano hipokryzję wszem i wobec - mediom i internautom. Problem polegał na tym, że szacunek dla zmarłego mylono ze zmianą poglądów politycznych. Tymczasem głosowanie na Platformę nie jest równoznaczne z tym, że prezydentowi z PiS życzono śmierci. Żal za Lechem Kaczyńskim nie przełożył się też na zwycięstwo jego brata w wyborach prezydenckich. 

Oczywiście, można zarzucać hipokryzję, tylko po co? Ważniejsze są wnioski z tych zarzutów. Po pierwsze – nie zdajemy sobie sprawy z przyczyn takiego stanu. Tymczasem stwierdzenie „O zmarłych należy mówić dobrze albo wcale” wypływa głęboko z tradycji i nadal ma wpływ na ich postrzeganie. Po drugie – tradycyjne podejście ulega erozji. Krytykowanie pochówku na Wawelu czy polityki Andrzeja Leppera staje się alternatywnym poglądem, a nie zachowaniem równoznacznym z przerabianiem zwłok na mydło. Po trzecie – niekoniecznie mamy do czynienia z hipokryzją. Osoby, które popierały Andrzeja Leppera mogą w tej chwili dojść do głosu. Dziwne, że za jego życia niewielu przyznawało się głosowania na niego, ale mimo to Samoobrona wchodziła do Sejmu. Z dobrym wynikiem.